Λοϊζος Σεργίου Ζωγραφική
Kριτικες
Πορτρέτα
Διατηρώντας τη γραφή της μορφικής παραμόρφωσης που αποτελεί πάγιο χαρακτηριστικό της δουλειάς του, προσπαθεί να προβάλει την επιβολή του τυπικού στο ατομικό, την προβολή του εσωτερικού κόσμου και όχι των ανθρωπομορφικών στοιχείων. Έτσι τα παραπληρωματικά θέματα κυριαρχούν στην αυστηρή σύνθεση ενώ στο επίκεντρο της εικόνας υποχωρούν για να προβληθούν οι εσωτερικές ιδιαιτερότητες του ποιητή, του ζωγράφου, του πιανίστα και της ευαίσθητης κυρίας. Μια ολόκληρη ορχήστρα με τον πιανίστα, τον κιθαρίστα, τον βιολιστή, τον φλαουτίστα και τον ακκορντεονίστα στήνει τη συναυλία των χρωμάτων και συνακολουθά μια σειρά άλλα πορτραίτα αποτυπωμένα με ένα ξεχωριστό ψυχισμό. Τα στοιχεία του φωτογραφικού ρεαλισμού είναι ανύπαρκτα και τα πορτραίτα μέσα από μια ιδιότυπη σχηματοποίηση, έντονο χρωματισμό και τεθλασμένες μορφικές αποτυπώσεις καταγράφουν χαρακτήρες, επαγγελματικές μονομανίες και ψυχογραφικά χαρακτηριστικά. Σίγουρα η νέα δουλειά του Λοΐζου Σεργίου αποτελεί μια ακόμη σημαντική δουλειά, ένα ακόμη σταθμό στην ανοδική πορεία του καλλιτέχνη.
Αθήνα – Ιούνιος 1991
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΗΣ
Σπίτι της Κύπρου, Φιλόλογος, Ιστορικός
Πρέσβης της Κύπρου στην Αθήνα
Καθηγητής Πανεπιστημίου Κύπρυ
«Η ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΛΟΪΖΟΥ ΣΕΡΓΙΟΥ» – Η ΝΕΑ ΣΕΙΡΑ ΕΡΓΩΝ ΤΟΥ ΜΕ ΤΙΤΛΟ ΥΜΝΟΣ ΣΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ
Παρακολουθώ για περισσότερα από εικοσιπέντε χρόνια την καλλιτεχνική δημιουργία του Λοϊζου Σεργίου. Δημιουργού που γεννήθηκε το 1951 στην Αγία Νάπα Αμμοχώστου, σπούδασε τα χρόνια 1972-76 στη Σχολή Καλών Τεχνών της Φλωρεντίας και εργάζεται αδιάκοπα. Και έχω ασχοληθεί και σε παλαιότερες περιόδους με τη ζωγραφική του, τις περιπλανήσεις του σε διάφορες κατευθύνσεις με πάντα γόνιμα αποτελέσματα. Σήμερα πρέπει να ομολογήσω ότι πάντα με εντυπωσιάζει με την έκταση των αναζητήσεων, τον πλούτο της μορφοπλαστικής του φαντασίας και το χαρακτήρα των διατυπώσεων. Αυτό το αποδεικνύει ακόμη μια φορά με την τελευταία σειρά έργων του, που κατά κάποιο τρόπο, εστιάζονται στο θέμα της γυναίκας και με στόχο να εκφράσουν ένα Ύμνο στη Γυναίκα. Τη γυναίκα μάνα, αδελφή, σύζυγο και φίλη, τη γυναίκα αφετηρία και πηγή της ζωής, της στοργής και της χωρίς προϋποθέσεις αγάπης.
Στη νέα αυτή σειρά έργων του, η ζωγραφική γλώσσα του Σεργίου δεν κινείται και δεν περιορίζεται στις γνωστές από παλαιότερες προσπάθειές του στυλιστικές κατευθύνσεις. Δε μένει τόσο στο κλίμα των εξπρεσσιονιστικών τάσεων, με τις τονισμένες αντιθέσεις και το εξωτερικό πάθος. Ούτε ακόμη στην αξιοποίηση των περιγραφικών τύπων και των ρεαλιστικών αξιών, ούτε σε άλλες καθιερωμένες τάσεις. Τώρα προχωρεί σε μια περισσότερο προσωπική κατεύθυνση που βασίζεται ιδιαίτερα στο ρόλο του χρώματος και το χαρακτήρα της γραμμής, έναν καθαρά προσωπικό συνδυασμό πλούσιου ενεργητικού χρώματος και μιας συγκρατημένης και λιτής γραμμής. Συνδυασμό που του επιτρέπει να εκφράσει σαφέστερα όλο το χαρακτήρα των θεμάτων του, που είναι η γυναίκα σε διάφορες θέσεις, στάσεις και περιπτώσεις. Όπως και σε άλλες χαρακτηριστικές εργασίες του, η ζωγραφική του ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για το ανθρώπινο σώμα και τις δυνατότητες που μπορούν να εκφραστούν με διάφορους συνδυασμούς του. Και στην περίπτωση των νέων έργων του, καθοριστικό θέμα είναι το γυναικείο σώμα, αφού άλλωστε η ομάδα αυτή των προσπαθειών του αποβλέπει να δώσει έναν Ύμνο στη Γυναίκα.
Στη νέα αυτή σειρά έργων του, η ζωγραφική γλώσσα του Σεργίου δεν κινείται και δεν περιορίζεται στις γνωστές από παλαιότερες προσπάθειές του στυλιστικές κατευθύνσεις. Δε μένει τόσο στο κλίμα των εξπρεσσιονιστικών τάσεων, με τις τονισμένες αντιθέσεις και το εξωτερικό πάθος. Ούτε ακόμη στην αξιοποίηση των περιγραφικών τύπων και των ρεαλιστικών αξιών, ούτε σε άλλες καθιερωμένες τάσεις. Τώρα προχωρεί σε μια περισσότερο προσωπική κατεύθυνση που βασίζεται ιδιαίτερα στο ρόλο του χρώματος και το χαρακτήρα της γραμμής, έναν καθαρά προσωπικό συνδυασμό πλούσιου ενεργητικού χρώματος και μιας συγκρατημένης και λιτής γραμμής. Συνδυασμό που του επιτρέπει να εκφράσει σαφέστερα όλο το χαρακτήρα των θεμάτων του, που είναι η γυναίκα σε διάφορες θέσεις, στάσεις και περιπτώσεις. Όπως και σε άλλες χαρακτηριστικές εργασίες του, η ζωγραφική του ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για το ανθρώπινο σώμα και τις δυνατότητες που μπορούν να εκφραστούν με διάφορους συνδυασμούς του. Και στην περίπτωση των νέων έργων του, καθοριστικό θέμα είναι το γυναικείο σώμα, αφού άλλωστε η ομάδα αυτή των προσπαθειών του αποβλέπει να δώσει έναν Ύμνο στη Γυναίκα.
Η ζωγραφική του Σεργίου στη νέα σειρά των έργων του, δεν περιορίζεται σε ένα κοινό και καθιερωμένο ρεαλιστικό λεξιλόγιο για να εκφράσει τις επιδιώξεις του. Χρησιμοποιεί τόσο τους τύπους της μεγάλης τέχνης του παρελθόντος όσο και γόνιμες κατακτήσεις των δημιουργών του παρόντος για να εκφράσει καλύτερα τον εσωτερικό του κόσμο. Βασικά χαρακτηριστικά της ζωγραφικής του στη σειρά αυτή των έργων του, κοντά στον πλούτο και τη δύναμη υποβολής του χρώματος και τη λιτότητα της γραμμής είναι και άλλα στοιχεία, όπως η μνημειακοποίηση των μορφών και η αποσπασματικοποίηση, η έμφαση στα καμπυλόμορφα μελωδικά θέματα και η εμμονή στις μεγάλες χρωματικές ενότητες, η σχηματοποίηση και η επανάληψη τύπων και χαρακτηριστικών. Με όλα αυτά ο προικισμένος αυτός δημιουργός κατορθώνει να μεταφέρει στο θεατή, το εσωτερικό περιεχόμενο των θεμάτων του, μόνο με την αξιοποίηση των καθαρά μορφικών αξιών – σχεδίου, χρώματος, σύνθεσης, συνδυασμών. Έτσι στη «Συντροφικότητα» με τα δυο γυμνά σώματα δοσμένα αποσπασματικά – χωρίς κεφάλι και άνω και κάτω άκρα – είναι η σχηματοποίηση, η καθαρότητα του χρώματος και η λιτότητα της γραμμής, που ολοκληρώνουν τις εσωτερικές διαστάσεις.
Σε μια άλλη προσπάθειά του με τίτλο «Ακολουθία» τόσο τα καμπυλόμορφα μελωδικά, επαναλαμβανόμενα θέματα όσο και η έμφαση στα ζεστά, κόκκινα και πορτοκαλί χρώματα που εντατικοποιούνται από τα λίγα ψυχρά, εκφράζουν πειστικά το στόχο του δημιουργού. Ενώ σε ένα έργο σαν το «Χάδι» είναι οι συμπλοκές των καμπυλόγραμμων με τα διαγώνια στοιχεία που δίνουν μια ενεργητική φωνή στο σύνολο. Την τονισμένη χρησιμοποίηση των καμπυλόμορφων επαναλαμβανόμενων θεμάτων την έχουμε σαφέστερα σε ένα έργο σαν το «Αστρικό», που ολοκληρώνει τη φωνή του και με την αίσθηση ζεστών, ψυχρών και ουδέτερων χρωμάτων. Σε τι βαθμό με τον Σεργίου έχουμε ένα ζωγράφο του χρώματος το διαπιστώνει κανείς και σε έργα του στο κλίμα των αφηρημένων τάσεων, όπως στα «Σελήνη», «Λάμψη», «Κρόνος». Μάλιστα στα έργα της ομάδας αυτής παίζει καθοριστικό ρόλο κοντά στα άλλα και η καθαρά ελλειπτική και υπαινιχτική γραφή του, που δε λείπει και στα άλλα έργα του.
Με την τελευταία σειρά έργων του ο Σεργίου, αποδεικνύει ακόμη μια φορά ότι είναι ένας γεννημένος καλλιτέχνης. Ένας δημιουργός που ακούραστα συνεχίζει τις αναζητήσεις και κατορθώνει να φτάνει σε ικανοποιητικά αποτελέσματα. Με μια ζωγραφική που διακρίνεται για τον πλούτο του χρώματος, το χαρακτήρα του σχεδίου και την ποιότητα των ζωγραφικών του διατυπώσεων.
Σεπτέμβριος 2003
Χρύσανθος Α. Χρήστου
Ομότιμος καθηγητής της Ιστορίας της Τέχνης
– Ακαδημαϊκός
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΑ
Γνωστός δημιουργός με σημαντική παρουσία όχι μόνο στην Κύπρο και την Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό ο Λοΐζος Σεργίου, μπορεί να θεωρηθεί σαν μια από τις πιο χαρακτηριστικές φυσιογνωμίες της σύγχρονης κυπριακής τέχνης. Με σπουδές ζωγραφικής στη Σχολή Καλών Τεχνών της Φλωρεντίας ο Σεργίου, που γεννήθηκε το 1951 στην Αγία Νάπα Αμμοχώστου, διακρίθηκε από τις πρώτες ακόμη προσπάθειές του για τις αναζητήσεις και το καθαρά προσωπικό μορφοπλαστικό λεξιλόγιο. Εργάζεται συνήθως σε σειρές, έργα δηλαδή με κοινή θεματογραφική αφετηρία, που του επιτρέπουν να ολοκληρώσει σαφέστερα τις προθέσεις του. Σε επαφή τόσο με το φυσικό χώρο όσο και την ιστορική πραγματικότητα μας έχει δώσει έργα στα οποία πάντα τον τόνο τον δίνει ένα είδος υπαρξιακής αγωνίας. Έτσι σε παλαιότερες σειρές του, τα τοπία και τα πρόσωπα, τα αντιπολεμικά του 1983-1984 και τα ερωτικά του, τις μεμονωμένες μορφές και τις κάθε κατηγορίας συνθέσεις του, διαπιστώνει κανείς τον πλούτο της μορφοπλαστικής φαντασίας και την τόλμη των διατυπώσεών του. Και ενώ έχει σαν αφετηρία την οπτική πραγματικότητα σε καμία περίπτωση δεν ενδιαφέρεται για την εξωτερική περιγραφή, όσο για τον εσωτερικό χαρακτήρα των θεμάτων και τον ψυχισμό των μορφών του. Σε όλες τις προσπάθειές του διαπιστώνει κανείς την αγωνία του για τον άνθρωπο και τον κόσμο μας, την πίστη του στην ελευθερία και την κατάφαση της ζωής.
..Ακόμη στα έργα αυτά μπορεί να διαπιστώσει κανείς σε τι βαθμό ο γνήσιος και προικισμένος αυτός καλλιτέχνης κατορθώνει να συναιρεί μερικές από τις πιο γόνιμες αναζητήσεις της σύγχρονης τέχνης σε μια καθαρά προσωπική εκφραστική γλώσσα με υπαρξιακή βάση και βιωματικό χαρακτήρα. Θεματογραφία και σύνθεση, μορφοπλαστικό λεξιλόγιο και χρωματική επένδυση, χώρος και ατμόσφαιρα χρησιμοποιούνται με απόλυτη ασφάλεια, ολοκληρωμένη τεχνική, πειστική διατύπωση.
Δύναμη υποβολής του χρώματος και δραστικές κινήσεις των περιγραμμάτων έμφαση στην μνημειακότητα των μορφών και ενεργητικός χώρος μεταβάλλουν τη ζωγραφική επιφάνεια σε ένα διανοούμενο από δυνάμεις σύνολο. Σε καμιά περίπτωση τα έργα του Σεργίου δε μένουν στην εξωτερική περιγραφή ούτε ενδιαφέρονται για τη διήγηση, αποβλέπουν πάντα και κατορθώνουν να δώσουν ακόμη και στον απληροφόρητο θεατή κάτι από το χαρακτήρα της ίδιας της ζωής. Μιας ζωής που κυριαρχείται από εξωτερικές αντιθέσεις και κρυφά πάθη, δονείται από συγκινήσεις κάθε λογής και περισσότερο κατέχεται από δυνάμεις που αγωνίζεται χωρίς να μπορεί να πειθαρχήσει. Η βιαιότητα της εκφραστικής γλώσσας του Σεργίου είναι αναμφίβολα χωρίς ανάλογο, όχι μόνο στη σύγχρονη ελληνική αλλά και όλη την ευρωπαϊκή τέχνη και αυτό με όλα της τα χαρακτηριστικά.
Αθήνα 1981
Με τα αντιπολεμικά του από το 1995 έχουμε μια ακόμη απόδειξη των ικανοτήτων του και ακόμη μια έκφραση της αγωνίας του για ό,τι απειλεί την ανθρώπινη υπόσταση. Τα καθοριστικά χαρακτηριστικά της εκφραστικής του γλώσσας είναι η βιαιότητα των μορφών και η επιθετικότητα των χρωμάτων, ο προβληματικός χώρος και τα υπαινικτικά χαρακτηριστικά. Θεματική αφετηρία του είναι ουσιαστικά η ανθρώπινη μορφή, που παρουσιάζεται παραμορφωμένη και αποσπασματική, τεμαχισμένη και βασανισμένη, σε ένα χώρο χωρίς διέξοδο και χωρίς ελπίδα. Από όλα τα έργα έχουμε μια κραυγή απελπισίας για τον άνθρωπο που μηδενίζεται από δυνάμεις που δεν ελέγχει και συχνά δεν καταλαβαίνει. Ο Σεργίου χρησιμοποιεί με προσωπικό τρόπο το εξπρεσιονιστικό λεξιλόγιο που με την σχηματοποίηση και την αποσπασματικοποίηση, τα υπαινικτικά στοιχεία και τη σκόπιμη βαρβαρότητα, τις παραμορφώσεις και τις κάθε είδους αντιθέσεις δίνουν μια εικόνα των καιρών μας και του κόσμου μας. Στο κλίμα του ρεύματος των «Νέων Αγρίων» η ζωγραφική των αντιπολεμικών του μαστιγώνει την εποχή μας για την έλλειψη κάθε ανθρωπιάς που τη διακρίνει.
Αν επιδιώξει να πλησιάσει κανείς μερικά από τα πιο χαρακτηριστικά έργα της σειράς αυτής δεν μπορεί να μην ζήσει την ίδια την αγωνία του. Με διάφορα στοιχεία κύρια και παραπληρωματικά εκφράζει την απελπισία του με τρόπο ώστε τα έργα του να παρουσιάζονται σαν μια κραυγή απόγνωσης και διαμαρτυρίας που δεν μπορεί παρά να αγγίζουν κάθε θεατή. Στο «Γεύμα» στο οποίο χρησιμοποιεί και τύπους του κυβισμού, με τα χέρια κατορθώνει να εκφράσει όλη την τραγωδία της πείνας που είναι σήμερα μοίρα εκατομμυρίων ανθρώπων. Το αποσπασματικό λεξιλόγιο και οι αντιθέσεις του κόκκινου με το μαύρο καθώς και η σκληρότητα του σχεδίου, εκφράζουν όλο το εσωτερικό περιεχόμενο του θέματος. Στο «Βωμός», η βιαιότητα των μορφών είναι περισσότερο φανερή με τα ανθρώπινα μέλη κομματιασμένα, το χώρο πιεστικό, τα χρώματα επιθετικά. Πρόκειται για ένα βωμό του μίσους και της ανθρώπινης αφροσύνης που αφαιρεί την ζωή, θυσιάζει κάθε ανθρώπινη αξία, ανατρέπει την φυσική τάξη του κόσμου. Σε άλλα έργα σαν το «Κορμός» και «Στα δυο», είναι σαφέστερη ακόμη η χρησιμοποίηση της αποσπασματικοποίησης και των ελλειπτικών τύπων, που εκφράζουν τον χαρακτήρα της εποχής μας. Έτσι ο άνθρωπος εμφανίζεται μόνο με ένα κομμάτι του, ή ακόμη είναι χωρισμένος στα δύο, από δυνάμεις που δεν μπορεί να υποτάξει και να καταλάβει. Σαφέστερα το ίδιο περιεχόμενο το έχουμε σε έργα σαν το «Τεμαχισμός» και «Σύνθλιψη» με τα τμήματα του ανθρώπινου σώματος σε ένα προβληματικό χώρο που χρησιμοποιείται και αυτός για να τονίσει την εκμηδένιση της ζωής. Συγκλονιστικά για τη φωνή τους είναι και τα άλλα έργα του, όπως το «Μάνα», με τις τερατώδεις παραμορφώσεις, τα αποσπασματικά στοιχεία και τα υπαινικτικά χαρακτηριστικά και το «Πριόνι» με τις σκόπιμες αντιθέσεις των δυο πλευρών, το πρόσωπο μάσκα, το κρανίο και τα βίαια χρώματα.
Ζωγραφική καθαρά προσωπικών κατακτήσεων αυτή των Αντιπολεμικών του Λοΐζου Σεργίου, δεν αποβλέπει να περιγράψει όσο να υποβάλει την αγωνία του για τον κόσμο του. Όλα τα στοιχεία που χρησιμοποιούνται από την αποσπασματικοποίηση και την βιαιότητα των μορφών, την σκληρότητα και τα υπαινικτικά χαρακτηριστικά, τον πιεστικό χώρο και τα εξπρεσιονιστικά χρώματα, αποβλέπουν σε αυτό. Με όλα εκφράζεται υπαρξιακή αγωνία αλλά και πίστη στον άνθρωπο, που καλείται να δει τι γίνεται μέσα του και γύρω του. Πρόκειται για μια ζωγραφική στην οποία γνησιότητα και αμεσότητα βασίζονται στην καθαρά βιωματική αφετηρία που έχει ο καλλιτέχνης και στην εσωτερική ανάγκη του να εκφράσει τους φόβους του. Σε έργα που διακρίνονται για την ειλικρίνεια και την πληρότητα της γλώσσας τους, τη δύναμη και τον χαρακτήρα των διατυπώσεών του.
Αθήνα – Μάιος 1996
ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ ΧΡΗΣΤΟΥ
Καθηγητής Ιστορίας της Τέχνης
Ακαδημαϊκός
ΠΟΡΤΡΕΤΑ
..Μετά τα «πολεμικά», τα «αντιπολεμικά» και τα θαλασσινά τοπία έχουμε τώρα τα πορτραίτα. Με την άμεση απόλαυση της ζωγραφικής πράξης που χαρακτηρίζει όλη του τη δουλειά, ρίχνεται με ενθουσιασμό σε αυτές τις «προσωπογραφίες» τις ολότελα φανταστικές, που παρασταίνουν μερικές γυναίκες αλλά κυρίως μουσικούς ιδωμένους αυστηρά «κατ’ενώπιον» με τα διακριτικά όργανά τους, σαν εικόνες βυζαντινών μουσικών αγίων ζωγραφισμένες όχι τον 15ο αιώνα ή μετά τον Κόντογλου, αλλά τον 20ο αιώνα και μετά τον Πικάσο. Ο εξπρεσιονισμός υπάρχει πάντα αλλά με διάθεση παιχνιδιάρα μάλλον παρά σχεδιαστική. Έχει ακόμα πολλά να δώσει ο Λοΐζος Σεργίου, τώρα μάλιστα που διεθνώς η τέχνη ή μέρος της ξαναγυρίζει σε μια κοίτη παραστατική – εξπρεσιονιστική.
Αθήνα – Ιούνιος 1991
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΞΥΔΗΣ
Κριτικός Τέχνης
«ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΠΡΟΚΛΗΣΗΣ»
Η μηχανή της βίας και του πολέμου δουλεύει ασταμάτητα. Αιώνες τώρα τα ανθρώπινα κορμιά ρίχνονται στα σαγόνια της θάλασσας, στα σαγόνια της γης. Τόσες ψυχές δοσμένες στις μυλόπετρες, σαν το σιτάρι. Οι ποταμοί φουσκώνουν μεσα στην λάσπη το αίμα. Ο σεφερεικός λόγος στην «Ελένη» έρχεται αβίαστα στα χείλη όταν ατενίζεις τα «Αντιπολεμικά» του Λοΐζου Σεργίου, ενός καλλιτέχνη που με επιμονή στέκει παράλληλα με την άλλη δουλειά του σε μια επική διαχρονική γραμμή εικαστικής καταγγελίας της βάναυσης τέχνης του πολέμου. Υπερρεαλιστική γραφή, συνειδητή επιλογή της τερατογραφίας, σκηνές κανιβαλισμού, τεμαχισμένα σώματα, ανθρώπινα μέλη, βιαιοπραγίες, θηριόμορφα και τερατοειδή όντα, εικόνες αποκρουστικές που στοχεύουν στην ενεργοποίηση της συνείδησης, μια γροθιά στην αναλγησία. Ο καλλιτέχνης καταγγέλλει ένα κόσμο χωρίς ελπίδα που αναλώνει την ανθρωπιά και ομορφιά σε πολεμικές αναμετρήσεις. Δι ελέου και φόβου, με τη γλώσσα των χρωμάτων, μέσα από την αποτύπωση της φρίκης επιδιώκει την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν. Με την αιρετική εικαστική του γραφή, πρωτοπόρος στην «τέχνη της πρόκλησης» (provocative art), μας θυμίζει οικεία κακά και μας καλεί σε αφύπνιση και συστράτευση κατά του πολέμου και της βίας.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΕΩΡΓΗΣ
Σπίτι της Κύπρου, Φιλόλογος, Ιστορικός
Πρέσβης της Κύπρου στην Αθήνα
Καθηγητής Πανεπιστημίου Κύπρυ
«Η ΠΗΓΗ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ»
Η πηγή του αγώνα του Λοϊζου Σεργίου είναι η ζωντάνια η οποία τον χαρακτηρίζει ως άνθρωπο. Η ζωγραφική του Λοϊζου Σεργίου είναι μια συσσόρευση από δυνατά προτόγωνα και εικονογραφημένα αισθήματα τα οποία είναι ολοκληρωμένα και περνούν μέσα στον ανελέητο κόσμο της τέχνης . . .
Α. Χρυσοχός
Ζωγράφος
Κριτικός Τέχνης
«ΛΟΙΖΟΣ ΣΕΡΓΙΟΥ ΕΝΑΣ ΔΙΕΘΝΗΣ ΚΑΛΛΙΕΧΝΗΣ»
Στην δήλωση του στη διαδικτυακή του έκθεση, ο Λοΐζος Σεργίου ζωγράφος από την Κύπρο λέει:
“Ο Δαίμονας του πολέμου, Οι ” Μασούντες” της οικονομίας, ο δαίμονας προστάτης, βοηθός των αδυνάτων αυτός που παραπλανεί τους ανθρώπους, προωθώντας απατηλές υποσχέσεις αντί αυτών που τους έδωσε.
Σχέδια που προκαλούν την προσοχή του θεατή ο οποίος αντιλαμβάνεται το νόημα χωρίς να διαβάσει το κείμενο. Τα μηνύματα παρουσιάζουν πολύ δυνατές σκέψεις όπως αυτή του Albert Einstein:
“Δεν ξέρω με ποιά όπλα ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος θα διεξαχθεί αλλά ο τέταρτος παγκόσμιος πόλεμος θα είναι με ξύλα και με πέτρες”
Ο πίνακας “Το Γεύμα” που συμβολίζει τον πόλεμο όπου ένας άνθρωπος τρώει τον άλλον άνθρωπο με πιρούνι και μαχαίρι.
Ο όγκος του ζωγραφικού έργου που έχει κάνει ο Λοΐζος Σεργιου του δίνει μια ξεχωριστή θέση στην παγκόσμια Ιστορία της τέχνης, προσθέτοντας το ταλέντο του σ’αυτό διατηρεί το ονομα του εκεί !
Teresinka Pereira
Ποιήτρια, Πρόεδρος I.W.A παγκόσμια οργάνωση συγγραφέων και καλλιτεχνών Ohio U.S.A
